AKP’nin, MHP ve tarikatlarla oluşturduğu ortaklığı; bilindik, sıradan bir iktidar biçimi olarak ele almak Türkiye toplumunu büyük yanılgılara sürükledi. Bugün Türkiye’nin ciddi bir rejim sorunu ve etik sorunla karşı karşıya olduğunu bilmemiz gerekiyor. Sınırları olmayan bir hadsizlik toplumsal hayatın tümüne yön vermeye kalkıyor.

Her gün hayatımızda o kadar çok değişen şey oluyor ki, hangisiyle bağ kurup üzerine düşüneceğimizi anlamadan meselenin hızla değiştiğinin farkına çoğu zaman varamıyoruz bile. Bu, insanların kusuruyla açıklanabilir bir konu olmaktan uzak. Yaratılmış toplumsal, düşünsel yoksulluğun var etiği körlüğün etkilerini, tüm sonuçlarıyla hep birlikte toplumca yaşıyoruz.

Siyasal İslam’ın hayatlarımızı her gün dönüştürdüğünü, bu yoğunluk içinde fark etmediğimiz aşikar. İslam esaslarına göre bazı şeyleri şekillendirmeye çalıştıkları kendini o kadar belli ediyor ki, ağır aksak yürüyen cumhuriyetin artık felç olduğunu bugünün aktüel siyasetindeki tuhaflıklardan anlıyoruz. 

21. yüzyılda, gericiliğin tarikatlarla ve mafyayla bu kadar beslendiği başka bir iktidar zamanı olmamıştır. Adı “İslam Emirliği” olmayan bir ülkenin, İslam esaslarına göre dizayn edilmesini hayatın “normali” yaptılar. Utangaç cumhuriyetçi muhalefetin, iktidarın peşinden sürüklenerek yoluna devam etmesi, günümüzün konjonktürel siyaset sorunlarının başında geliyor.

Eğer becerebilirlerse, erken seçim tartışmalarıyla, toplumu bir süre daha başka meselelerle oyalayıp iktidarda kalmak için hedeflerine ulaşmayı düşünüyorlar. Bunun için rejimin tamamen değişmesi şart. Bu şartın kilit noktasını anayasa değişikliği oluşturmakta.

Bu değişimin olması için, bunların bir toplumsal projeye sahip olmaları gerekiyor. Ne yazık ki yeryüzündeki tüm siyasal İslamcı sistemler, yaşadıkları yüzyılı anlamaktan hayli uzak fikirlere sahip oldukları için, her daim körlük, öncelikli toplumsal sistem tercihleri olmuştur.

Esasen bir toplum projesine sahip olmak; bir ülkenin olmazsa olmazlarının başında gelen tarımın, hayvancılığın, sanayinin, sağlık, hukuk ve eğitimin yaşadığı çağın esaslarına göre gelişmişlik içermesini gerektirir. Bütün bu saydığımız başlıklar, AKP ve ortaklarının çağ dışılığıyla, bugün yok edilen devlet kurumları olarak tartışma başlıklarımızı oluşturuyor.

22 yıl içerisinde yapabildikleri ve oldukça “başarılı” sayılabilecek faaliyet alanları bir ülkenin kamuya ait neyi varsa onu yağmalamak ve talan edilmesini sağlamak için gösterdikleri gayretin gözardı edilmeyecek kadar gerçekçi bir yerde durduğunu görebiliyoruz. Bu konularda kimsenin bunların eline su dökemez olduğu, kesinlik kazanmıştır.

AKP ve suç ortakları, muhalefetin bu aymazlık halinin oluşturduğu psikolojiyi iyi biliyor. Bunu kendilerine göre bir avantaja çevirmek için, art arda geliştirdikleri siyasal ataklarla meselenin üstesinden gelecek hamleleri şimdiden hayata geçirmeye başladılar.

Siyasal İslamcı iktidar, yönetme erkinden vazgeçmemek için tüm “meşru” ve gayrimeşru yolları deneyecektir. Zira, iktidarı kaybettiğinde başına nelerin geleceğini çok iyi bildiğinden bugün tüm sorunlu meselelerle cebelleşmeyi ölümüne göze almış durumda. 

1 Ekim’de açılan TBMM yeni yasama dönemindeki ayağa kalkmalar, tokalaşmaların yarattığı tartışma başlıklarının baş aktörü Devlet Bahçeli’nin “Yeni bir döneme giriyoruz. Dünyada barış isterken kendi ülkemizde barışı sağlamak lazım” sözlerinin etkisi bir süre daha devam edecektir. Türkiye’de derin bir “aklın” yeni bir siyasi hamleyi, meclisin açılmasıyla sahnelediği aşikar. Bu durum bize AKP ve ortaklarıyla, sadece utangaç bir meclis muhalefetiyle sınırlı bir siyaset biçimiyle başa çıkmanın pek mümkün olmayacağını gösteriyor.

Yaşadığımız tüm siyasal toplumsal gelişmeler bize, Türkiye’nin derin bir uçurumun içine doğru sürüklenmekte olduğuna dair veriler sunuyor. Zira, söz konusu olan yalnızca siyasal iktisadi bir “kriz“ değil. 22 yılın yarattığı toplumsal bir çürümenin, vicdanı ve aklını kaybetmiş, derin sağlık sorunları yaşayan toplumsal çöküşün etikten uzak sarsıcı hikayelerine maruz bırakılıyoruz.

Tüm bu toplumsal problemlerin yarattığı  yaşamsal fonksiyonların farkında olan ve buna karşı güçlü politik bir iddianın sahibi olarak alanları aktif olarak dolduran kadınların, yaşanan toplumsal çürümeye karşı direniş ve mücadelesi önemli dinamik olarak yol açmaya devam ediyor.

Bugün Türkiye’de yaşanmakta olan kriz biçimleri, beka sorunuyla eşitlenerek tarif ediliyor. Bu kadar gerçekçi ve can yakan sorunlarının başında gelen kadın cinayetleri, münferit olmaktan oldukça uzak, düşük yoğunluklu bir savaş kadar gerçekçi bir yerde durarak yaşanıyor. Kadın Meclisleri ve Genç Feministler Federasyonu’nun buna karşı mücadelesinin toplumsallaşarak devam etmesi, unutulmuş olan toplumsal vicdanla yeniden bağ kurulmasını sağlamaya dönük mücadele çağrısının geniş kesimlerce karşılık bulması, umutsuz zamanların umudu olmaya devam ediyor. 

Bu gelişmeler bize 22 yıllık AKP iktidarının oluşturduğu verili zemin üzerinde yol almanın pek de mümkün olmadığını gösterdi. Yaşadığımız çağın gerçeklerinin farkına varmamızı sağlamış oldu. Siyasal İslamcı rejim, toplumun çoğunluğunun temel yaşamsal ihtiyacı olan beslenme, barınma, sağlık, eğitim, güvenlik, ulaşım, gibi asgari temel gereksinimleri karşılayamaz duruma geldi… Krizin bir toplumsal karakter kazandığı zamanlardaki sürdürülemezlik durumunun ancak radikal bir değişimle sağlanabileceği esasına göre mücadelenin farkında olmak oldukça önemli.

Günümüz Türkiye’sinde siyaset, halka ait olanın çalınması yağmalanması özelleştirilmesi üzerine kurulu. Öncelikli şey AKP’nin toplumdan çalarak oluşturduğu yeni zenginler kulübünden her şeyi alarak kamuya ait hale getirmektir. Bu mücadele günümüzün hayati meselesi olmaya devam ediyorken, sorundan kurtulmak ancak bunları göndermek ve sistemi değiştirmekle mümkün olacaktır.